Swój wyjątkowy charakter Świnoujście zawdzięcza nietypowemu położeniu na trzech wyspach. W zamierzchłej przeszłości na Świnie rozwinął się handlowy szlak solny z Lubeki na wschód. Ujście Świny w końcu XIII w. urosło do roli ważnego punktu celnego.
 
Prusy, w których to posiadaniu było miasto, chciały pozbyć się szwedzkich obciążeń celnych na rzece Pianie. Zdecydowały się więc pogłębić rzekę Świnę i zbudować u jej ujścia port. Od 1721 roku rozpoczął się okres regulacji rzeki, a nad tymi pracami czuwali najwybitniejsi projektanci z Gerhardem Corneliusem van Wallrave na czele. W latach 1874-1880 przekopano Kanał Cesarski, który połączył środkowy bieg Świny bezpośrednio z Zalewem Szczecińskim. Podczas prac nad skracaniem toru wodnego odcięto część wyspy Uznam z miejscowością Karsibór, która to część stała się wyspą. Stopniowo Świnoujście zaczynało spełniać rolę awanportu Szczecina.
 
Po drugiej wojnie światowej tor wodny został wyraźnie pogłębiony. Obecnie długość jego wynosi około 80 km a głębokość 10,5 metra.
 

KALENDARIUM:

1720 - pokój sztokholmski - ujście Odry wraz ze Szczecinem odkupują Prusy, ujście Piany pozostało szwedzkie.
1739 - pierwsze prace przy budowie drogi wodnej ze Szczecina przez Świnę.
1822 - 1840 - głębokość toru wodnego 4-5 m.
1873 - ustawienie staw świetlnych i 3 latarniowców na Zalewie Szczecińskim.
1875 - 1880 - wykonanie przekopu Kanału Cesarskiego (Kaiserfahrt - dziś Kanał Piastowski) o długości 9,3 km, powstanie wyspy Karsibór.
1894 - 1900 - ustawienie świateł kierunkowych na Zalewie Szczecińskim.
1926 - budowa 3 świetlnych bram torowych na Zalewie Szczecińskim.
1946 - 1948 - oczyszczenie szlaku wodnego z wraków i pozostałości wojennych, odbudowa oświetlenia i znaków nawigacyjnych.